Werelddierendag: een ode aan mijn katten

by DutchieontheRoad
3 comments

Het is werelddierendag 🙂 Vandaag een ode aan mijn katten. Alle dieren staan vandaag in het zonnetje en bij mij thuis natuurlijk mijn katten. Als ik heel eerlijk ben, doe ik nooit iets extra’s op werelddierendag. Het is mij bij in huis namelijk iedere dag werelddierendag. Ik ben namelijk een echte ‘Crazy Cat Lady’. Mijn katten zijn mijn kindjes…mijn alles.

Van jongs af aan ben ik een groot dierenliefhebber en ben ik opgegroeid met honden. Toch riep ik altijd heel hard dat ik later (als ik groot ben) twee katten zou hebben. Toen ik op mezelf ging wonen, kwamen er snel twee harige ‘monsters’ in huis. Eigenlijk wilde ik graag twee ragdolls maar toen ik de prijs van deze prachtige katten zag, rende ik snel naar het dierenasiel. Daar zitten namelijk onwijs veel lieve katten (en ook honden en andere dieren natuurlijk) die dolgraag een nieuw baasje willen. Vandaag een ode aan mijn katten 🙂

werelddierendag een ode aan mijn kattenWerelddierendag: een ode aan mijn pittige maar o zo lieve Pip

Daar zat je dan…opgesloten in een klein hok met diverse katten. Het asiel waar je bijna een jaar geleden (!!!) belandde was niet in orde. Dat zag ik meteen bij binnenkomst. Jullie zaten er met veel te veel, klommen krijsend tegen de kooien omhoog en vele van jullie waren zelfs ziek. Eigenlijk wilde ik meteen weglopen want hier klopte iets niet. Mijn moeder gaf aan dat ik twee keuzes had: weglopen of een kat hier weghalen en een beter leven geven. Toen zag ik jou en koos voor optie 2. Liefde op het eerste gezicht was het niet…jij had alleen oog voor maar één ding toen je kooi openging. Meteen in een zak met voer duiken om te eten. Dit bevestigde mijn keuze. Jij gaat met mij naar huis en ik zorg ervoor dat je nooit meer iets tekort komt. Gola noemde ze je??? Vanwege je rode vacht doopte ik je om tot Pipi…later afgekort tot Pip.

Van een beschadigde kat tot een onwijs lieve knuffelbeer

Eenmaal thuis nestelde je je op de bank en zuchtte diep…eindelijk thuis. Al snel leerde ik je karakter kennen en bleek er meer aan de hand te zijn. Er was geen voorgeschiedenis bekend maar op dag 1 bleek al dat je heel erg bang voor mannen was. Niet heel handig. Ook was je als de dood voor plastic zakken. Ik mocht je niet oppakken en als je kwam voor een knuffel, was je snel weer weg. Ik zag de twijfeling in je ogen…mag ik dit wel? Jazeker lieve Pip. Dat mag…graag zelfs. Samen komen we er wel. Ik kreeg je mee naar huis vol met vlooien en wormen en al snel volgde de nodige dierenartsbezoeken. Wat een regelrechte ramp was dat en de dierenarts gaf aan dat je een pittig ding was. Er was werk aan de winkel. Gelukkig was je wel dol op kinderen. Met mijn petekind Vanity was het liefde op het eerste gezicht. Ik zag je kijken en denken “hey…jou vind ik leuk”. Tien jaar later zijn jullie nog steeds dikke maatjes.

Ik oefende dagelijks met oppakken en knuffelen…steeds iets verder lopen met jou in mijn armen. Je mocht zelf aangeven wanneer het genoeg was. Van de keuken tot de woonkamer lopen met jou in mijn armen was mijn doel. Het maakte niet uit hoelang het zou duren. Het duurde maar liefst een jaar! Je angst voor mannen bleef echter vele jaren aanwezig en je angst voor plastic zakken heb je nooit overwonnen.

 

Tien jaar later…

Nu…tien jaar later ben je een onwijs lieve oude knuffelbeer geworden.  Ik kan door het hele huis lopen, met jou spinnend in mijn armen. Wel geef je nog steeds aan wanneer het genoeg is. Jij bent nog steeds de baas over jezelf. Op schoot zitten heb je nooit geleerd en spelen ook niet. Sporadisch betrapte ik je onhandig spelend met een speelgoedmuis…niet wetende hoe je eigenlijk moet spelen. Een kartonnen doos is alles wat jij nodig hebt…een voordelige kat. Wel zo goed voor mijn portemonnee

Iedere avond begroet je mij krijsend in de keuken. Hoe ouder je wordt, hoe harder je gaat krijsen. Wie weet heb ik er ooit nog oordoppen voor nodig. Je angst voor mannen heb je gelukkig overwonnen en je begroet zelfs mijn vader met zijn grote snor…de man waar je tien jaar geleden helemaal niets van wilde weten.

Lieve Pip…jij bent mijn alles, mijn grote knuffelkont. Yep…je bent nog steeds een pittig en dominant ding en je maakt het kleine Saar regelmatig vrij lastig. Toch zou ik niet zonder je kunnen. Ik ken je door en door en weet dat je diep van binnen een onwijs lieve knuffel bent. Je ware aard laat je alleen aan mij zien en dat vind ik een groot privilege. Het betekent voor mij dat je mij volledig vertrouwd. Mensen die zeggen dat katten niet aan hun baasjes gehecht zijn, hebben het geheel aan het verkeerde eind. Jij bent daar het levende bewijs van.

werelddierendag een ode aan mijn kattenEen ode aan mijn onhandige knuffelkont Saar

Een maatje voor mijn Pip…dat zocht ik. Pip had last van stress en ik (en de dierenarts) dacht dat een maatje wel fijn zou zijn. Een oudere kat vond ik geen optie vanwege het pittige karakter van de die rooie 😉 Een kitten leek me onwijs leuk en daarom kwam ik bij Stichting Redcat terecht. Een stichting die jonge zwerfkatten in een gastgezin plaatst om vervolgens een nieuw baasje te zoeken. Toen ik jouw foto op de website zag staan, was ik eigenlijk meteen verkocht. Wat een schatje…slechts 8 weken jong. Gevonden in een leegstaand huis toen je 2 weken oud was, achtergelaten door de vorige bewoners die je moeder hadden meegenomen. Zonder mama kwam je in een gastgezin terecht.

Bij je gastmama was je druk in de weer en toonde je eigenlijk geen interesse in mij. Spelen was veel belangrijker. Dat snap ik helemaal. Ze gaven aan dat je een ontzettende knuffelkont was en toen je ondersteboven in de vuilnisbak kroop, wiebelend met dat kleine kontje, was ik om. Jij mag met mij mee naar huis. Ik had er erg veel moeite mee om jou en je zusje uit elkaar te halen en ik heb eerlijk gezegd nog steeds spijt dat ik je zusje ook niet meegenomen heb. Ik vond drie katten te veel, maar misschien had ik dat toch moeten doen. Ze noemde je Sarah en ik doopte je om tot Zarah…later afgekort tot Saar/Saartje. Ik hou nou eenmaal van korte en krachtige namen.

werelddierendag een ode aan mijn kattenEen draak van een kitten

Je gastmama had mij verteld dat je totaal niet dominant was, maar daar klopte helemaal niets van 😉 Jij en die rooie moesten helemaal niets van elkaar weten en vochten onderling uit wie de baas was. Dat waren pittige weken voor mij want ik was bijna bang dat ik je serieus terug moest brengen. Dat wilde ik uiteraard niet want ik was al gehecht aan jou. Na een week of zes accepteerden jullie elkaar, maar maatjes zijn jullie helaas nooit geworden. Mijn verwachting dat ik jullie twee samen naast elkaar zou zien liggen, moest ik bijstellen.

Lieve Saar…wat was jij een draak van een kitten. Serieus! Ik moest zo om je lachen maar je haalde ook het bloed onder mijn nagels vandaan. Ik begrijp dat Pip overdonderd werd door zo’n ADHD kitten. Je haalde de meest idiote kittenstreken uit en mijn onderbenen zaten helemaal onder de krassen als je mij weer als klimpaal gebruikte. Het feit dat je de eerste weken zonder moeder opgroeide, heeft de nodige consequenties gehad. Je had heel veel dingen niet geleerd.

Al snel bleek dat je totaal niet wist hoe je een kattenbak moest gebruiken. Steevast stond je in de bak, met je billen buitenboord…poepend naast de bak. Niet heel handig. Ik dacht dat dit slechts van tijdelijke aard zou zijn, maar ook dat had ik mis. Tien jaar later snap je nog steeds niet hoe een kattenbak werkt Godzijdank heb je een eigen stukje tuin tot je beschikking waar je een gat graaft, in het gat gaat staan en vervolgens naast het gat poept…keer op keer!

Ook bleek je muizen te apporteren en te kwijlen als een hond als je mij bij op schoot kroop, terwijl ik nota bene op het toilet zat!! Je was ronduit een vreemde snuiter te noemen, haha. Een onhandige snuiter want ik heb zelden een kat gezien die zo vaak vreemde capriolen uithaalt. Je kunt er ook niets aan doen…je bent gewoon een beetje onhandig. Dat ben ik ook en daarom passen wij ook zo goed bij elkaar. Ik moet zo vaak om jou lachen. Gelukkig kalmeerde je na de sterilisatie en veranderde zelfs in een heuse theemuts.

Tien jaar later

Lieve Saar…jij bent écht de grootste knuffelkont die er bestaat. Yep…je hebt een behoorlijke gebruiksaanwijzing, maar daar kan ik heel goed mee leven. Zodra ik op vakantie ben, ben je oprecht overstuur en het spijt me dat ik je dan drie weken achterlaat. Mijn moeder is een goede tweede schoot voor jou. Ook zij heeft inmiddels ervaren dat jij ontzettende knuffelkat bent.  Jij kan geen genoeg knuffels krijgen en ieder avond weer kom jij uitgebreid knuffelen voor de televisie. Het liefste wil je de hele avond geaaid worden over die zachte harige buik van je.

De slaapkamers blijven echter voor jou voorgoed gesloten want anders poep je alle bedden onder. Hoogpolige vloerkleden komen ook het huis niet meer in want die heb je inmiddels ook al twee versleten. Jouw grote voorliefde voor zachte ondergronden is niet goed voor mijn portemonnee 😉 Inmiddels begrijp ik je gebruiksaanwijzing, haha. Ik heb voldoende plekken om te verstoppen voor je gecreëerd want jij moet niets van vreemde mensen hebben en dat is ook prima. Het zou alleen handig zijn als je af en toe wat kruimeltjes voor mij strooit zodat ik je kan vinden.

In tegenstelling tot krijsende Pip kom jij niet verder dan een klein piepje. Gelukkig speel jij wel heel erg graag en het liefst stuiter je door de hele tuin achter een pingpongbal. Nu je wat ouder wordt, begin ook jij minder te spelen maar zo nu en dan kan ik nog steeds verleiden met een hengel of een muis.

Lieve Saar…ondanks het feit dat jij en Pip geen dikke maatjes zijn geworden, ben ik zo blij met jou. Jij bent er iedere avond weer voor mij, lekker spinnend op mijn schoot (inclusief kwijl maar dat neem ik op de koop toe). Het zou wel fijn zijn als je mij iets meer ruimte gunt als ik achter de computer aan het werken ben want dat is niet altijd praktisch, zo’n kat in beeld (beeldvullend uiteraard). Gezien het feit je erg hardleers bent, ga ik ervan uit dat je dit toch niet gaat leren en dat ik het gewoon moet accepteren of een groter beeldscherm moet kopen

Lieve Pip & Saar…een hele fijne werelddierendag. Niet dat het iets extra’s toevoegt want bij ons in huis is het altijd feest. Ik ben echt zo blij en dankbaar dat jullie in mijn leven zijn. Er wordt vaak beweerd dat wij slechts personeel zijn en dat katten zich niet hechten aan een baas. Misschien is dat bij sommige katten inderdaad het geval, maar bij jullie zeker niet. Jullie zijn nooit boos als ik terugkom van vakantie maar juist dankbaar dat ik er weer ben. Ook mijn moeder (jullie oppas) merkt dat jullie mij missen zodra ik afwezig ben. Dat zegt mij genoeg. Een extra dikke knuffel voor jullie vandaag

 

Volg mijn reisavonturen ? Facebook – Twitter – Instagram – Bloglovin

 

 

 

You may also like

3 comments

Aniek 5 oktober 2019 - 09:50

Ach, wat een lieverds! Ik heb mijn kat ook uit het asiel gehaald en het is zo mooi om te zien hoe ze dan opbloeien.
Aniek onlangs geplaatst…Yoga op een bergtop in LivignoMy Profile

Reply
Danny 8 oktober 2019 - 20:20

Wat een leuke post om te lezen! Je verhaal komt ook redelijk overeen met mijn kat en liefde voor katten. Blijf je ‘kindjes’ maar flink verwennen, uiteindelijk geven ze immers ook heel veel liefde terug 🙂

Reply
Marcella Molenaar 18 oktober 2019 - 20:33

Aaah, wat lief om te lezen! Pip doet me denken aan onze ex straatkat Twix en Saar doet me denken aan mijn vorige kat Cheetah. Twix kunnen we intussen nog steeds niet aanraken (ze leefde 2 jaar op straat) maar op haar manier vraagt ze aandacht. Ze is echt heel speels, liefst met een simpel lintje. Wij hebben express kleine Nutz erbij genomen als stimulans voor Twix. En jeej, wat hebben ze het leuk samen. Liefst liggen ze bij elkaar op zolder of op bed. Heel knus. Ik kan de slaapkamerdeur trouwens niet dicht houden, dat accepteert Twix niet. Dus ja, dan maar af en toe een heus speel/renfestijn in de vroege ochtend erbij…
Marcella Molenaar onlangs geplaatst…Voorbereidingen roadtrip Australië #2My Profile

Reply

Leave a Comment

CommentLuv badge

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.