Paardrijden in Bryce Canyon: dat was dus geen succes

by DutchieontheRoad
5 comments

Ieder meisje van acht jaar oud is dol op paarden. Slaapkamers hangen vol met posters van Black Beauty en het bed ligt vol met My Little Pony. Op de jaarlijkse kermis huppelt het meisje met haar blonde paardenstaartjes enthousiast naar alle pony’s die daar op een rij aan het wachten zijn. Tja, niet ieder meisje van acht jaar oud wordt blij van paarden en pony’s. Laat ik nou net dat meisje zijn. Ik zie mezelf nog voor me, gillend op een pony met stuiterende blonde paardenstaartjes, terwijl de begeleider mij los liet ‘rijden’ want dat kan immers ieder meisje. Nou, ik niet! Heel veel jaren later ging Kelly paardrijden in Bryce Canyon en er bleek nog niets veranderd te zijn

Paardrijden in Bryce Canyon

Bryce Canyon is één van de mooiste nationale parken van de Verenigde Staten. Ik kijk er dan ook erg naar uit om hier te gaan wandelen. Als men vraagt om mee te gaan paardrijden, reageer ik ook niet bijster enthousiast. Ik had eigenlijk iets anders in gedachte.  De opmerking “alle vrouwen vinden paarden toch leuk” valt niet in goede aarde en mijn blik is voldoende om deze jongeman het zwijgen op te leggen. Wel of geen paard? Ik besef dat het wel erg belachelijk is dat ik net een helikoptervlucht heb gemaakt, maar niet op een paard durf te rijden. Je moet alles een keer ervaren dus ik waag een poging. Ik ga paardrijden in Bryce Canyon. Men heeft me kunnen overtuigen dat je voor deze tour echt geen ervaring nodig hebt. Mijn dramatische ponyrit op de kermis als kind zijnde tel ik nog niet eens mee als ervaring. Rijden met die knol dan maar, sorry paard.

Bryce CanyonHallo paard…

 

Rond het middaguur arriveren we in Bryce Canyon. Een prachtig nationaal park dat bekend staat om zijn bijzondere geologische rotsformaties. Er staat al een personenbusje klaar en de paardenlucht komt me al tegemoet. Ik vraag me af waar ik in godsnaam aan ga beginnen. Kan ik me nog bedenken? “Niet zo flauw zijn! Gewoon gezellig meegaan” hoor ik achter me terwijl ze me nog net niet het busje intrekken. Aankomend bij Red Canyon schrik ik enigszins van de uit de kluit gewassen viervoeters die al staan te wachten. Dit is toch wel iets anders dan die kleine ‘vriendelijke’ pony’s op de kermis.
Paarden in de maten small, medium en large staan keurig op een rij te wachten op de zoveelste ‘ik-wil-cowboy-zijn-toerist’. Ik zie de bui al hangen want ze zullen mij uiteraard niet op een klein paardje laten rijden gezien mijn lengte. Terwijl ik zenuwachtig op mijn beurt wacht, zie ik in de verte een rustige schimmel staan met een acceptabele hoogte. Kan ik niet die vriendelijke ‘Calimero’ krijgen, vraag ik mezelf af. Godzijdank krijg ik ook mijn ‘Calimero’. Waarschijnlijk heeft mijn angstige blik richting die enorme paarden geholpen. Ik heb mijn medium-sized paard!

Where is the manual of this horse?

Dan is tijd om op je paard te klimmen. Heeft er iemand een keukentrapje? Neem maar van mij aan dat op een paard klimmen met spierpijn in je benen, heupen en billen niet meevalt. Met een beetje hulp van onze eigen cowboy klim ik alles behalve gracieus op mijn witte paard, zonder prins helaas. In een rap tempo krijg ik een minicursus paardrijden. Mijn cowboy legt uit hoe je vooruit, links en rechts moet en hoe ik moet stoppen. Erg belangrijk! Het klinkt allemaal vrij simpel dus dat moet lukken. Helaas voor mij heeft mijn paard een eigen willetje en rijdt zonder toestemming gewoon aan. Hello, where is the manual of this horse? Terwijl ik zwetend op mijn ‘Calimero’ zit, kijkt iedereen verbaasd om waar ik in hemelsnaam naar toe ga. Ik doe niets! Dat doet mijn paard!

Bryce CanyonStuiterende Kelly

 

Het eerste half uur zit ik zo gespannen op mijn paard dat ik amper iets van de omgeving mee krijg. “Wat is het hier mooi Kelly” hoor ik iemand roepen. Ik vloek in mezelf terwijl ik druk bezig ben mijn paard ‘te besturen’. Ik vraag me af waarom hij in hemelsnaam in galop gaat terwijl ik daar helemaal niet om vraag. Ze hadden me gegarandeerd dat het alleen stapvoets zou gaan maar mijn paard is de enige die daar geen zin in heeft. Als een soort stuiterbal, stuiter ik door de Red Canyon heen wat er vast alles behalve professioneel uit ziet. Ik wil niet weten wat dat paard zal denken met mij op zijn rug. Stomme toerist!
Zo dapper als ik ben, durf ik na het eerste half uur mijn camera te voorschijn te halen om een aantal plaatjes te maken. Het is inderdaad een schitterende omgeving en door het zonlicht lijken de rotsformaties nog mysterieuzer. Terwijl ik druk met mijn camera in de weer ben, probeer ik tegelijk mijn paard te ‘besturen’. Niet dat het enigszins lukt. Hij doet toch alleen waar hij zelf zin heeft want hij geeft immers niets om mijn aanwijzingen. Om de haverklap stopt hij om te eten waardoor er een opstopping ontstaat. Als ‘meneer’ klaar is met eten gaat hij er weer galopperend met stuiterende Kelly vandoor. Ze zeggen altijd dat honden op hun baasjes lijken maar dit paard heeft ook wel iets weg van mij. Lekker eigenwijs en altijd honger.

Einde in zicht

Na bijna anderhalf uur is het einde eindelijk in zicht. Ik mag mijn paard niet verlaten voordat de cowboy een officiële foto heeft gemaakt als aandenken. Ik zorg ervoor dat ik zo recht mogelijk op mijn ‘Calimero’ zit want het moet er wel enigszins fatsoenlijk uitzien. Een foto met een Brabantse aardappelzak op een wit paard kan je namelijk beter niet laten zien aan het thuisfront.

Eindelijk mag ik weer met beiden benen op de grond staan. Door een verkeerde beweging beland ik bijna onder mijn paard in plaats van naast mijn paard. Gelukkig kan mijn cowboy nog net voorkomen dat ik onder mijn paard kom te hangen.  Gisteren bijna twintig kilometer gelopen en vandaag een paardrijd avontuur. Dat is toch echt iets teveel van het goede! Alles doet zeer en ik loop met o-benen de manege uit.

Drieëntwintig jaar later, ruim een meter langer en minus twee blonde paardenstaartjes moet ik concluderen dat ik nog steeds geen paardenmeisje ben. Ik neem mezelf voor dat ik dit nooit mee doe (niet gelukt…in Lesotho zat ik weer op een paard…ook weer voor het laatst overigens). Laat mij maar in helikopters zitten, slangen vasthouden en langs steile afgronden lopen.  Het is duidelijk…ik ben geen fan van paarden. Jullie wel?

Bryce CanyonToch enthousiast geworden?

Tja…dat ik geen fan van paarden ben, wil niet zeggen dat anderen dat ook zijn. Op de basisschool zag ik geregeld klasgenoten als paarden voorbij galopperen op het schoolplein. Dat heb ik ook nooit gedaan dus het zat er al vroeg in. Paardrijden in Bryce Canyon was voor mij dus geen succes. Mocht je echter wel graag willen paardrijden, kan ik een dergelijke tour wel aanbevelen want de omgeving is natuurlijk geweldig! Wij kozen voor een korte (gelukkig) rit door Red Canyon maar er zijn nog vele andere mogelijkheden. Ik neem liever de benenwagen en verkende in de namiddag de omgeving te voet. Bryce Canyon is absoluut één van de hoogtepunten in het Westen.  Je hebt gegarandeerd een geweldige tijd want de omgeving is werkelijk schitterend! Sowieso is de Verenigde Staten een geweldige bestemming want de natuur is echt bizar mooi!

 

Volg mijn reisavonturen ? Facebook – Twitter – Instagram – Bloglovin

*Bovenstaande foto’s zijn afkomstig van Pixabay en zijn gelabeld voor hergebruik. Mijn eigen foto’s waren niet bepaald van denderde kwaliteit (lees: stuiterende Kelly op paard) vandaar de stockfoto’s.

You may also like

5 comments

Manon Ruitenberg 15 september 2019 - 07:50

Een hilarisch verhaal! Ik ben ook niet zo’n paardenfan. De omgeving lijkt me wel prachtig.

Reply
Ech Wel 18 september 2019 - 00:18

Haha, leuk geschreven. Ik hou wel van dit soort verhalen. Geeft me het idee dat we niet de enige klunzen onderweg zijn….

Het had namelijk ook zomaar iets kunnen zijn wat ons was overkomen, of althans (voormalig paardenmeisje) Ech Nie dan. Mij krijgen ze met nog geen 10 paarden op zo’n knol. Een helikoptervlucht had me dan weer wel stoer geleken maar dat durft zij op haar beurt niet😉

(Voor ons zat er dus niets anders op dan Bryce te bezichtigen met behulp van de paardenkrachten die er onder onze motorkap zaten…. 😁😁😁 (ging prima trouwens, al kregen we wel enorm noodweer over ons heen waardoor we in het meest ellendige motel van heel Amerika belandden. Maar goed, das weer een ander verhaal))
Ech Wel onlangs geplaatst…Alles naar de klote met Artemis van EfezeMy Profile

Reply
Linda 21 september 2019 - 09:58

Hahaha geweldig! Dit zou ook helemaal niks voor mij zijn, ik heb niks met paarden en vermijd paardrijden ook echt altijd. Bryce canyon is wel een prachtige plek, maar ik hield het bij wandelen en rondrijden met de auto. En als ik het zo lees is dat maar goed ook haha. Her klinkt niet heel comfortabel

Reply
Michelle 21 september 2019 - 12:27

Wat jammer dat het je zo is tegengevallen.. De foto’s zien er echt te gek uit!

Reply
Marcella Molenaar 4 oktober 2019 - 21:54

Haha, wat een verhaal! Ik miste de foto van jou op het paard 😉 Ik heb op reis overwogen om een stukje paard te rijden, maar het lijkt me best spannend vanwege de hoogte en ‘onstuurbaarheid’. Vlakbij mijn huis zit een manage, dus leek me goed om daar even te ‘wennen’. Maar ze willen geen 1-2 proeflessen geven, maar meteen een 10-ritten kaart verkopen. Jammer!
Marcella Molenaar onlangs geplaatst…Jungfrauregio – Wandelen bij WengenMy Profile

Reply

Leave a Comment

CommentLuv badge

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.