Namibië: de intens rode duinen van Sossusvlei & Deadvlei

De meest beroemde foto’s van Namibië zijn ongetwijfeld van Sossusvlei en Deadvlei.  De intens rode duinen met zijn mooie lijnenspel en buitenaardse Deadvlei, waren voor mij een reden dat ik al jaren naar Namibië wilde. Wat een bizar landschap. Dat moest ik gewoon zien en meemaken! In werkelijkheid was het nog mooier dan verwacht. Namibië is het land van de grote leegtes en het is ongelooflijk dat ‘niets’ zo ontzettend mooi kan zijn.

Slapen tussen de rode duinen

De Sossusvlei maakt deel uit van de Namib-woestijn, een van de oudste woestijnen ter wereld. Er wordt gezegd dat deze woestijn al zo’n tachtig miljoen jaar een droog tot zeer droog klimaat heeft. Het park heeft een oppervlakte van 50.000 km2 en behoort daarmee tot de grootste nationale parken in Afrika.

Wij verbleven op Sesriem Campsite, de enige camping binnen de poorten van Sossusvlei. Een groot voordeel van een verblijf op Sesriem is dat je voordat de zon opkomt het park in mag. Dit geeft je een uur extra tijd. Hoe fijn is dat! Hierdoor kun je gegarandeerd de zonsopkomst bij Sossusvlei bekijken en dat wil je écht niet missen.

De camping is van alle gemakken voorzien, inclusief klein zwembad. Dat is toch wel erg prettig in een dergelijk klimaat. Er zijn behoorlijk veel grote bomen zodat je de tent kunt opzetten in de schaduw. Iedere kampeerplek is voorzien van een waterkraantje en de sanitaire voorzieningen zijn ook meer dan prima. Al met al vond ik dit echt een heerlijke camping. Steek de braai aan, zet je campingstoeltje op, neem een Amarula en geniet van een prachtige zonsondergang. Een mooier kleurenspektakel is er haast niet.

Sta vroeg op en beklim Dune 45

Bereid je voor een vroege start 😉 Mijn wekker gaat om 4.30 uur! Ik zie meerdere slaperige hoofdjes het toiletgebouw binnen strompelen want iedereen wil zo vroeg mogelijk vertrekken. Om 5.00 uur staat er al een rij bij de poort van de campsite want deze gaat om 5.15 uur open. In volle vaart rijdt iedereen richting Dune 45 voor de beroemde zonsopkomst.

Om 6.00 uur arriveren we bij Dune 45 en het is al een drukte van jewelste. Het is nog steeds donker en gewapend met zaklamp, beginnen we aan de pittige klimtocht naar boven. Een grote polonaise van zaklampen zie je naar boven strompelen. Nee…je hebt de zonsopkomst hier niet alleen. Dat moment zul je moeten delen met heeeeeel veeeeel andere toeristen.

De beklimming is zwaar…heel erg zwaar. Ik zak steeds weg in het mulle zand en ben snotverkouden. Bij iedere twee stappen naar boven, zak ik weer een stap naar beneden.  Er lopen een aantal Amerikanen achter mij en deze staan niet bekend om hun geduld. Ik heb het hartstikke benauwd en heb voortdurend hoestaanvallen door al het zand. De Amerikanen hameren erop dat ze willen passeren. Het pad is hartstikke smal dus ik geef aan dat als ze willen passeren, ze dat vooral moeten doen maar dat ik niet in het pikkedonker van het pad ga. Ik zie ze met grote ogen naar het donkere staren en de boodschap is duidelijk. Ze blijven netjes achter mij lopen want zelf willen ze ook niet van het pad gaan…heel verstandig.

Genieten van een prachtige zonsopkomst

Na dertig minuten klimmen, is het einde eindelijk in zicht. Het is al licht aan het worden, maar de zon is nog niet op. Al met al ben ik nog ruim op tijd boven. Ik ben echt kapot en plof op mijn achterwerk met als voornemen voorlopig niet meer overeind te komen. Wow, wat is het hier mooi. Een gigantische rij toeristen zitten naast elkaar op een rij. Een beetje jammer maar dat hoort er nou eenmaal bij.

Ik zie de woestijn sneller roder en roder kleuren. Het prachtige lijnenspel wordt verlicht en nu pas laat de Sossusvlei haar ware schoonheid zien. De stilte wordt alleen onderbroken door het geklik van camera’s, maar verder heerst er alleen doodse stilte. Iedereen wil dit moment zo goed mogelijk tot zich door laten dringen. In de verte zie ik nog steeds mensen naar boven strompelen. Zij zijn helaas te laat voor dit lichtspektakel.

Na ontelbare foto’s gemaakt te hebben, is het tijd om af te dalen. Dat doe je niet door eenvoudig naar beneden te lopen via het pad want daar klimmen immers nog steeds mensen naar boven. Nee, dat doe je door naar beneden te rennen via de zijkant van de duin. Hoe gaaf is dat?! Je stort jezelf gewoon naar beneden en gaan met die banaan. Ik zie overal springende volwassenen die zich weer even kind voelen.

Beklim Big Daddy, de hoogste duin van Sossusvlei

We ontbijten met uitzicht op Dune 45…dat is pas genieten. Er staat een klein toilethokje met uitzicht op de rode duinen. Haha, ik vind dergelijke toiletten altijd geweldig. Loo with a view 😉

Ik moet helaas een keus maken: Big Daddy beklimmen, de hoogste duin van Sossusvlei OF Deadvlei vanaf de grond bezichtigen en ruim de tijd hebben om te fotograferen. Beide opties zijn helaas niet mogelijk vanwege tijdgebrek. Na 12.00 uur wil je eigenlijk niet meer aanwezig zijn vanwege de hoge temperaturen. Big Daddy kan mij op dat moment gestolen worden want ik wil ruim de tijd nemen voor Deadvlei. Mijn reisgenoot kiest wel voor Big Daddy en daarom kan ik jullie toch trakteren op een foto vanaf deze enorme duin 🙂

De beklimming van Big Daddy is zwaar, loodzwaar. Daarentegen heb je wel uitzicht over het gebied vanaf de hoogste duin, een mooier uitzicht kun je niet hebben. Ooit keer ik terug en dan neem ik langer de tijd voor dit bijzondere gebied zodat ik ook Big Daddy kan beklimmen.

Deadvlei: surrealistisch mooi

Deadvlei is zonder enige twijfel één van de meest bizarre landschappen dat ik ooit gezien heb. Een grote witte surrealistische vlakte, omsloten door felrode zandduinen. Deze magische (zout)pan staat vol met 700 tot 900 jaar oude dode bomen. Dat is serieus heel bizar om te aanschouwen. De temperatuur is niet te harden en het zweet loopt over mijn rug. Dat mag de pret echter niet drukken want ik ben eindelijk in Deadvlei!!!

Ik kan er geen genoeg van krijgen en op allerlei manieren probeer ik deze vlakte vast te leggen. De ene boom is nog mooier dan de andere en het is haast niet te omschrijven hoe belachelijk mooi (en warm) het hier is. Tegen de middag is het tijd om terug te keren. De zon doet gewoon zeer en hij wordt alsmaar feller.

Het was geweldig, prachtig, overweldigend, bizar en vooral heel erg warm. Ik had slechts één dag de tijd om Sossusvlei en Deadvlei te bezichtigen, maar wat had ik graag langer willen blijven. Dat is helaas een nadeel van georganiseerd reizen en een keuze die je zelf maakt. Zelfstandig reizen door Namibië is echter ook heel goed mogelijk! Je kunt dan langer de tijd nemen voor dit bijzondere gebied.  Sossusvlei…bedankt!

Staat dit prachtige landschap ook op jullie bucketlist?

Volg mijn reisavonturen ? Facebook – Twitter – Instagram – Bloglovin