Bukit Lawang is één van de weinige plekken op aarde waar je (semi) wilde orang-oetans kan zien. Dit kleine dorpje ligt zo’n negentig kilometer ten noordwesten van de hoofdstad Medan. Zo lang ik me kan herinneren ben ik dol op apen en vooral op orang-oetans. Als kind zijnde kocht ik van mijn gespaarde zakgeld een beeld van een orang-oetan via het Wereld Natuur Fonds. De boodschap is duidelijk: Kelly is een groot van de orang-oetan. Het was dan ook een grote wens om deze dieren in het wild te zien. In Bukit Lawang ging mijn wens eindelijk in vervulling.
Rehabilitatiecentrum in Bukit Lawang
Aan de rand van het nationale park Gunung Leuser, ligt het rehabilitatiecentrum voor orang-oetans. Het leefgebied van de orang-oetan is de laatste jaren sterk afgenomen door houtkap en branden. Orang-oetans die voorheen in gevangenschap hebben gezeten, worden in dit nationale park opgevangen om ze uiteindelijk weer vrij te laten in de natuur. De orang-oetans worden verzorgd en vrij gelaten in de buurt van het rehabilitatiecentrum. Twee maal per dag kunnen ze terug komen naar de voederplaats voor eten. Het uiteindelijke doel is dat ze zich zelf kunnen redden in het regenwoud en niet meer terugkeren naar de voederplaats.
Oog in oog met een orang-oetan
Voorzien van een lange broek, stevige wandelschoenen, flessen water, heel veel DEET en mijn fotocamera gaan we op zoek naar orang-oetans. Ik ben klaar voor een zes uur durende wandeling door het regenwoud 🙂 .
Het is warm, heel erg warm! De vegetatie wordt steeds dichter en je moet goed uitkijken waar je loopt. Na een tijdje maant de gids ons tot stilte. We horen iets kraken in de boomtoppen en zien in de verte een donkere vlek. Ons geduld wordt beloond want daar is dan eindelijk een orang-oetan. We lopen een stukje verder en zien nog een groepje toeristen staan dus het is dringen geblazen. Het blijkt een moeder met jong te zijn. Yes!! Wat een magische ervaring! Daar is dan eindelijk ‘mijn’ orang-oetan, het dier waar ik al jaren zo gefascineerd door ben.
Loodzware wandeling door het regenwoud
We vervolgen onze weg door de jungle. Onze gids besluit een moeilijke route te nemen want hij is immers met vier jonge mensen op pad…uhuh 😉
We beginnen aan een belachelijk steile afdaling en halverwege informeer ik of deze afdaling wel echt nodig is. Ik ben wel wat gewend maar dit is echt heel steil, heel glad en er is bijna geen houvast op enkele lianen na. Als hier iemand naar beneden valt, hebben we serieus een probleem. Onze gids vertelt dat er aan de andere kant van de rivier drie moeders met jong zijn gespot en dat we daarom deze route nemen. Oké, dat is duidelijk. Gaan met die banaan!
Eenmaal beneden zie ik plots mijn reisgenote naar beneden glijden. Ik schrik me een hoedje als ze lelijk terecht komt. De tranen staan in haar ogen maar de schade lijkt mee te vallen. Een paar dagen later is haar bovenbeen donkerblauw dus het was toch een lelijke val. Ik kijk omhoog en besef dat we nog een lange weg naar boven hebben. Kom op…daar zijn orang-oetans.
Ik kan echt niet meer…
We grijpen ons vast aan de lianen en beginnen aan de lange beklimming. Dit gaat echt nergens over want dit is zo belachelijk steil. Mijn knieën beginnen te bibberen en ik merk dat ik steeds minder grip heb. Halverwege moet ik ingrijpen want ik kan echt niet meer en ik ben niet de enige. Mijn handen trillen als een gek en ik moet NU eten. Als ik niet regelmatig eet, ben ik niet meer zo lief 😉 . Blijf dan vooral uit mijn buurt want ik sta dan niet voor mezelf in. Dit is zo’n moment. Gelukkig kan ik dit goed onder controle houden zolang ik maar op tijd eet. Ik plof demonstratief op mijn achterwerk en prop als een bezetene iets te eten naar binnen. Na vijf minuten rust besluiten we het laatste stuk naar boven te klimmen. Ik mag hopen dat al deze moeite niet voor niets is geweest.
Eindelijk zijn we boven en wat denken jullie…geen orang-oetans. We balen als een stekker en we balen nog harder wanneer blijkt dat de andere groep tweehonderd meter verderop staat. Na enige navraag bleek onze absurde route nergens voor nodig te zijn geweest. En bedankt. In Indonesië is de logica vaak ver te zoeken zal in de komende weken blijken en dit was een goed voorbeeld.
Nasi Goreng in een bananenblad is cool
LUNCHTIJD! Ik ben meteen als een kind zo blij want ik ben altijd goed te kalmeren met eten, haha. Heel erg…ik weet het 😉 . We krijgen echt een heerlijke nasi goreng in een bananenblad geserveerd en dat midden in het regenwoud. Het is onze gids vergeven dat hij ons deze route heeft laten lopen. Eten maakt veel goed.
Meer orang-oetans = Happy Kelly
Na de lunch is het tijd om terug te lopen. Ik ben eerlijk gezegd een beetje teleurgesteld want ik had stiekem gehoopt op meer orang-oetans. De gids ziet mijn beteuterde gezicht en zegt dat we nog zeker drie orang-oetans tegen zullen komen. “Daar houd ik je aan” roep ik hem na en hij loopt lachend weg. Ergens op onze route zijn orang-oetans die daar vaak zitten want anders zou hij dit niet zeggen.
Hij blijkt nog gelijk te krijgen ook. Na een tijdje zien we eindelijk weer een orang-oetan, een moeder met jong. We mogen niet te dichtbij komen want deze moeder kan soms agressief zijn. Ze is echt prachtig en het jong is zo ontzettend schattig. We mogen niet te lang blijven want ze komt alsmaar dichterbij en de gidsen hebben dat liever niet bij deze orang-oetan. Nog geen honderd meter verderop zien we een jonge orang-oetan door de bomen slingeren. Deze actieve puber zet onze teller op totaal vijf orang-oetans. Wat een mooie dag!
Orang-oetans voeren in het wild
Bovenstaand verhaal was mijn persoonlijke ervaring van drie jaar geleden. Toch wil ik even aankaarten dat Bukit Lawang de laatste jaren veranderd is en helaas niet ten goede. Steeds vaker hoor en lees ik verhalen dat gidsen de orang-oetans voeren buiten de voederplaats, terwijl dit niet is toegestaan. Blijkbaar vinden zij het belangrijker om deze dieren aan te trekken met eten voor de toeristen, dan het welzijn van de dieren. Op deze manier worden de dieren nooit zelfstandig en blijven ze afhankelijk van de mens. Ook gaan ze op deze manier toeristen koppelen aan eten. Dat is natuurlijk niet de achterliggende gedachte van dit programma. Wil je een meer authentieke ervaring? Breng dan een bezoek aan Ketambe. Sigrid van mytravelsecret bezocht Ketambe en zag daar wilde orang-oetans.
Dit neemt echter niet weg dat ik hele goede herinneringen heb aan Bukit Lawang. Een langgekoesterde wens ging in vervulling en deze dag zal ik nooit vergeten. Bukit Lawang is een prachtig plekje op aarde. Kelly heeft haar orang-oetans gezien en is voor het eerst in haar leven bekogeld met mango’s door apen…maar dat even terzijde.
Hebben jullie Bukit Lawang ooit bezocht of een andere plek waar orang-oetans leven? Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen.
Volg mijn reisavonturen ? Facebook – Twitter – Instagram – Bloglovin
11 comments
Wat een mooie foto’s heb je er gemaakt Kelly! Ik ben nog nooit in Indonesië geweest, maar het staat al jaren op de planning. Bukit Lawang zou dan zeker een plek zijn die ik wil zien. Onze meiden zouden het denk ik ook heek gaaf vinden!
Bukit Lawang is ook erg leuk voor kinderen. Het is wel flink klauteren en klimmen, maar die wereldwijze meiden zullen daar geen problemen mee hebben 😉
Wat een ervaring! Het zijn zulke mooie dieren. De foto’s zijn ook erg goed gelukt, wauw!!
Sanne onlangs geplaatst…3x inspiratie voor een stedentrip in Scandinavië!
Ik vind het ook prachtige dieren 🙂
Wauw, wat klinkt dit als een geweldig avontuur! Die steile route lijkt me echt doodeng, dat zou ik niet echt willen… En al helemaal als het nergens voor nodig is! Fijn dat je later wel werd beloond met die mooie moeder en jong. Lijkt me een geweldige ervaring! Malou x
Het was inderdaad een behoorlijk avontuur 😉 . Ik had niet verwacht dat we een dergelijke toch zouden ondernemen, maar het was het meer dan waard.
Lang lang geleden ging ik in Maleisië (Borneo) naar een soortgelijke opvangplek. Het was zo super om die grote Orang Oetans boven je hoofd te zien zweven over de toppen. Ik begrijp nog steeds niet goed hoe zulke grote dieren zo soepel door die boomtoppen kunnen bewegen. Helaas kon ik toen nog niet fotograferen dus geen mooie foto’s als herinnering, alleen bruine vage vlekken ? Die van jou zijn prachtig!! Indonesië wil ik graag nog eens heen, wie weet zie ik ze dan weer en kan ik ze fotograferen?
Ik vond het ook bizar dat deze grote dieren zo soepel door de boomtoppen kunnen bewegen. Je zou verwachten dat ze ieder moment naar beneden vallen of de boomtoppen het begeven. Niet dus.
Ik heb Ketambe én Bukit Lawang bezocht. Ketambe is zo veel mooier en authentieker.
Zelf toen ik er was (2011) was er al een prnlem met agressieve apen die gevoerd werden in Bukit Lawang.
Wat een gave foto’s!!! Ik ben er in 1995 geweest…een trekking gedaan van 3 dagen…was soms ook belachelijk zwaar, maar ook ontzetttend gaaf! Na een bezoek aan het rehabilitatiecentrum zat er op de terugweg een orang utan gewoon naast het pad in een boompje…heel nieuwschierig. Bijzondere beesten.
Martin onlangs geplaatst…Netflix Chef’s table: Jeong Kwan, chef of non?
Wat een gave ervaring, orang-oetans lijken me echt heel bijzonder! Wat een mooie foto’s. Enne, zonder eten ben ik ook niet te genieten hoor 😉 Vooral na een intensieve tocht heb ik het sneller nodig, heel herkenbaar dus!
Marcella onlangs geplaatst…Route roadtrip Denemarken en Duitsland